میناماتا (2021)

چهره واقعی: چهره واقعی:
جانی دپ
بدنیا آمدن:9 ژوئن 1963
محل تولد:
اوونزبورو ، کنتاکی ، ایالات متحده آمریکا
W. یوجین اسمیت
بدنیا آمدن:30 دسامبر 1918
محل تولد:ویچیتا ، کانزاس ، ایالات متحده آمریکا
مرگ:15 اکتبر 1978 ، توسان ، آریزونا ، ایالات متحده آمریکا (سکته)
مینامی
بدنیا آمدن:22 سپتامبر 1986
محل تولد:
توکیو ژاپن
آیلین میوکو اسمیت
محل تولد:ژاپن
دقت تاریخی (پرسش و پاسخ):

آیا W. یوجین اسمیت از مشکلات بهداشتی که ناشی از جراحات قبلی بود رنج می برد؟

آره. میناماتا داستان واقعی نشان می دهد که هنگام کار به عنوان خبرنگار عکاسی در تئاتر اقیانوس آرام در طول جنگ جهانی دوم ، W. Eugene 'Gene' Smith به دلیل خمپاره در جریان نبرد اوکیناوا به شدت مجروح شد. وی همچنین در دو سانحه هوایی مصدومیت دید. -MagnumPhotos.com

بیماری میناماتا چیست؟

همانطور که در میناماتا در فیلم جانی دپ ، این بیماری نوعی اختلال عصبی است که در اثر مسمومیت شدید با جیوه ایجاد می شود. علائم شامل راه رفتن غیرطبیعی ، تغییر گفتار و حرکات غیرطبیعی چشم است که در مجموع به عنوان آتاکسی شناخته می شوند (شرایطی که روی قسمت های سیستم عصبی که حرکت را هماهنگ می کنند تحت تأثیر قرار می گیرد). از دیگر علائم بیماری میناماتا می توان به ضعف عضلانی ، تب ، پره زدن غیرقابل کنترل ، بی حسی در لب ها ، پاها و دست ها ، از دست دادن شنوایی و از بین رفتن محیطی اشاره کرد. در موارد بسیار شدید ، طی چند هفته پس از اولین علائم ، دیوانگی ، فلج ، کما و مرگ رخ می دهد.

چه زمانی بیماری میناماتا برای اولین بار کشف شد؟

این بیماری برای اولین بار در سال 1956 در شهر میناماتا ، استان کوماموتو ژاپن شناسایی شد. این نتیجه آلودگی ناشی از فاضلاب صنعتی آزاد شده توسط یک کارخانه شیمیایی متعلق به شرکت Chisso بود. فاضلاب به جیوه غیر آلی آلوده بود. وقتی با باکتریهای بی هوازی رسوب موجود در خلیج و بستر دریا تماس گرفت ، به متیل جیوه تبدیل شد ، سمی ترین شکل این فلز است که سپس توسط گیاهان جذب می شود. وقتی ماهی ها و صدف های دریای میناماتا گیاهان را خوردند ، متیل جیوه در سلول های آنها جمع شد. از آنجا که مردم و حیوانات (از جمله گربه و کلاغ) ماهی و صدف را مصرف می کردند ، که بخشی طبیعی از رژیم غذایی آنها بود ، دچار مسمومیت با جیوه شدند.

کارخانه تولید مواد شیمیایی Chisso در شهر میناماتا در جنوب ژاپن و در مجاورت دریای Shiranui واقع شده است.
لازم به ذکر است که ، در حالی که در سال 1956 کشف شد ، شرکت Chisso از سال 1932 آب را با جیوه آلوده می کرد و این کار را تا سال 1968 ادامه داد ، سالی که دولت سرانجام بیماری میناماتا را به عنوان بیماری ناشی از آلودگی صنعتی رسماً به رسمیت شناخت. پس از آن بود که کیسو تولید استالدئید را با استفاده از جیوه به عنوان کاتالیزور متوقف کرد. فاجعه میناماتا 36 سال ادامه داشت.

آیا علائم این بیماری برای اولین بار در کودکان مشاهده شد؟

علائم این بیماری برای اولین بار توسط ساکنان منطقه در گربه ها و سایر حیوانات وحشی از حدود سال 1950 مشاهده شد. ساکنان مشاهده کردند گربه ها دچار تشنج می شوند ، بی قاعده عمل می کنند و سپس در حال مرگ هستند (بعدا مشخص شد که این از متیل جیوه ماهی است که گربه ها می خورند ) این سرانجام 'تب گربه رقصنده' لقب خواهد گرفت. آنها همچنین شاهد سقوط کلاغ از آسمان و شناور شدن ماهی های مرده در سطح دریا بودند. از زمان افتتاح کارخانه شیمیایی مایناماتا در شرکت Chisso در سال 1908 ، شیلات در این منطقه کاهش جلب داشته است. تا سال 1926 ، Chisso به توافق نامه جبران خسارت با تعاونی شیلات رسیده بود. توافق دیگری در سال 1943 حاصل شد.

اولین علائم بیماری میناماتا در انسان در واقع در کودکان مشاهده شد. در 21 آوریل 1956 ، یک دختر پنج ساله توسط پزشکان در بیمارستان کارخانه Chisso مشاهده شد. او دچار تشنج و همچنین مشکل در راه رفتن و صحبت شده است. خواهر کوچکتر او دو روز بعد با همان علائم گیج کننده شروع کرد. او نیز در بیمارستان بستری شد. پس از شناسایی علائم مشابه در دختر همسایه ، معاینات درب منزل انجام شد که هشت مورد دیگر را تأیید کرد. پس از آن بود که بیمارستان به دفتر بهداشت عمومی گفت که آنها یک اپیدمی ناشناخته در دست خود دارند ، که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. تلفات انسانی فاجعه میناماتا در حال آشکار شدن بود.

برخی از عکسهای واقعی W. Eugene Smith و همسرش Aileen را می توان در فیلم جانی دپ مشاهده کرد ، از جمله این تصویر از دست یک جوان قربانی بیماری Minamata به نام Tomoko Uemura است. او همچنین موضوع عکس بسیار تبلیغاتی و تأثیرگذار اسمیت در سال 1971 بود توموکو اومورا در حمام خود .

آیا شرکت Chisso آگاه بود که کارخانه شیمیایی آنها آب را آلوده می کند؟

آره. تقریباً از لحظه افتتاح کارخانه شیمیایی در میناماتا در سال 1908 ، این شرکت آگاه بود که فاضلاب آن شیلات محلی را تخلیه می کند. پس از کشف بیماری میناماتا در سال 1956 ، این شرکت آزمایشات خود را روی فاضلاب کارخانه شیمیایی خود انجام داد. در این آزمایش ها تعداد زیادی فلز سنگین یافت شد که در غلظت های کافی وجود دارند تا صدمات زیادی به محیط وارد کنند. آنها غلظت های بالایی از آرسنیک ، جیوه ، منگنز ، مس ، تالیوم و سلنیوم را پیدا کردند. چالش دانشمندان این بود که بدانند کدام یک فاجعه میناماتا را ایجاد کرده است.


کارخانه شیمیایی شرکت Chisso در میناماتا ، ژاپن به مدت 36 سال آبها را با جیوه آلوده کرد.

آیا W. یوجین اسمیت از فرزندان خود دور بود؟

آره. به تصویر کشیدن اوایل فیلم شخصیت جانی دپ که در آپارتمان او محصور شده بود ، از فرزندان بزرگسالش دور شده ، به شدت مشروب می خورد و بدهکار است ، اما در مقایسه با داستان واقعی W. یوجین اسمیت ، بسیار دقیق به نظر می رسد ، البته کمی اغراق آمیز. در اوایل دهه 1970 ، زمانی که یک عکاس مشهور جنگ جهانی دوم بود ، درست است که او خود را در آغوش کینه و خود ترحم دیده بود ، و نه به ذکر بطری. با این حال ، در زندگی واقعی ، او تنها نبود. او در آن زمان با آیلین زندگی می کرد.

آیا شرکت Chisso با تغییر مسیر جریان فاضلاب سعی در جلوگیری از مسئولیت داشت؟

آره. در حین انجام بررسی واقعیت ، تأیید کردیم که شرکت Chisso نه تنها مسئولیت آنها را نادیده گرفت ، بلکه در سپتامبر 1958 ، آنها با تغییر مسیر فاضلاب کارخانه شیمیایی خود به جای بندر Hyakken ، تلاش کردند تا نظارت را تغییر دهند. نتیجه ویرانگر بود ، زیرا اکنون یک منطقه کاملاً جدید تحت تأثیر فاجعه زیست محیطی میناماتا قرار گرفته بود. ماهی های مرده بلافاصله در دهانه رودخانه ظاهر می شوند و طولی نکشید که قربانیان جدید میناماتا در روستاهای حاشیه ساحل دریای شیرانوی ، مجموعه آبی که رودخانه در آن جریان دارد ، ظاهر می شوند.

فاضلاب صنعتی آلوده به جیوه از کارخانه شیمیایی Chisso در میناماتا ، ژاپن سرازیر می شود و در نهایت به خلیج می رسد.

آیا W. Eugene Smith واقعی با آیلین ملاقات کرد که وی را برای مستند کردن آنچه در میناماتا ، ژاپن اتفاق می افتد ، استخدام کرد؟

نه. در زندگی واقعی ، آیلین میوکو اسمیت کسی نبود که W. اوژن اسمیت را برای رفتن به میناماتا جذب کند. در حالی که او و آیلین برای نمایش در توکیو بودند ، وی در واقع توسط یکی از اعضای جنبش میناماتا جذب شد. آیلین ، زنی متولد ژاپن که 31 سال از او کوچکتر بود ، تا آن زمان با ژن رابطه داشت. آنها در اتاق زیر شیروانی او در شهر نیویورک زندگی می کردند. ژن و آیلین تا زمانی که در سال 1971 به میناماتا نقل مکان کردند ، همراه با یک دستیار ، تاکشی ایشیکاوا ، ازدواج کردند. آنها فقط قصد داشتند سه ماه در آنجا بمانند اما در نهایت جنگ قربانیان میناماتا را به مدت سه سال و نیم مستند کردند. آیلین می گوید: 'ما در آنجا زندگی می کردیم ، مردم را می شناختیم و عکس می گرفتیم.' 'قربانیان پذیرای بودند. احساس این بود: 'ما می خواهیم جهان بداند.' -MagnumPhotos.com


آیلین میوکو اسمیت واقعی 31 سال از شوهرش ژن کوچکتر بود. بازیگران مینامی و جانی دپ این زوج را در فیلم به تصویر می کشند.
آیلین میوکو اسمیت نویسنده این کتاب است میناماتا با همسرش ژن ، برخی از عکسها را خودش گرفته است. این کتاب پایه ای برای میناماتا فیلم جانی دپ. اولین بار در سال 1975 منتشر شد و یکی از مشهورترین آثار وی است. اوژن و آیلین دیری نپایید که کتاب را کامل کردند و او از ژاپن بازگشت. وی با زنی به نام شری سوریس وارد رابطه شد که با او به یک آپارتمان استودیویی در شهر نیویورک نقل مکان کرد. از سال 2001 ، آیلین در کیوتو ژاپن زندگی می کرد.


میناماتا توسط اوژن و آیلین اسمیت حاوی عکسهای آنها و همچنین شرح وقایع مبارزات قربانیان میناماتا است.

آیا W. یوجین اسمیت خانه ای کوچک از خانواده یکی از قربانیان اجاره کرد؟

آره. او و آیلین میوکو اسمیت که در آن زمان همسر وی بودند ، خانه کوچکی را از خانواده یکی از قربانیان میناماتا ، تویوکو میزوگوچی ، که از آن زمان درگذشته بود اجاره کردند. آنها در اتاقی خوابیدند که برای او به زیارتگاهی تبدیل شده بود. عکس تویوکو بالای تخت آنها بود.

آیا شرکت Chisso از همکاری با محققان امتناع ورزید؟

آره. میناماتا داستان واقعی تأیید می کند که Chisso اطلاعات مربوط به فرآیندهای صنعتی خود را دریغ کرده است. این شرکت همچنین از نتایج برخی از آزمایشات خود که مسئولیت کارخانه آن را تأیید کرد ، خودداری کرد. بدتر کردن این واقعیت این واقعیت بود که دولت ژاپن ، به همراه سازمان های دیگر ، علاقه زیادی به دیدن کارخانه شیمیایی Chisso داشتند. برخی از این سازمان ها تا جایی تلاش می کردند که تحقیق در مورد علل جایگزین بیماری میناماتا را تأمین کنند تا کوشش کنند از این فاضلاب فاضلاب گیاه Chisso جلوگیری کنند.

چه مقدار جیوه در بدن افرادی که از بیماری میناماتا رنج می برند وجود دارد؟

نمونه مو از افراد مبتلا به این بیماری و از افرادی که در منطقه علائمی نداشتند گرفته شد. آنچه محققان کشف کردند این بود که قربانیان بیماری میناماتا دارای سطح جیوه بیش از 100 برابر یک شهروند متوسط ​​ساکن در بقیه ژاپن بودند. فردی که در این منطقه زندگی نمی کند ، به طور معمول سطح جیوه 4 قسمت در میلیون (ppm) دارد. بالاترین میزان جیوه ثبت شده در یک قربانی میناماتا 705 ppm بود. ساکنان بدون علامت در این منطقه تا 191 ppm سطح جیوه داشتند.

آیا برخی از قربانیان فاجعه میناماتا مورد تبعیض قرار گرفته و از جامعه طرد شدند؟

آره. در حالی که قربانیان بیماری میناماتا رنج می بردند و برای جبران خسارت می جنگیدند ، افراد دیگر در جامعه خشمگین شدند و از این ترسیدند که شرکتی که آنها را به کار گرفته با نابودی اقتصادی روبرو شود. شرکت Chisso نسبت به قربانیان تمایل بیشتری به جبران خسارت ماهیگیری داشت ، یعنی به این دلیل که ماهیگیری در موقعیت تعاونی بیشتری بود و به عنوان بخشی از تعاونی ماهیگیری میناماتا صدای بلندتری داشت. برای برخی از قربانیان ، ترس از شکنجه بیش از ترس از خود بیماری بود ، بنابراین آنها سکوت کردند. عده ای دیگر به خطر شکنجه پرداختند و در تحصن در دروازه های کارخانه شرکت کردند.

تظاهرکنندگان میناماتا عکسهایی از عزیزان درگذشته خود (بالا سمت چپ) را در دست دارند و معترضین در بیرون دروازه های کارخانه Chisso (سمت راست بالا) جمع می شوند. پایین: اعتراض در فیلم جانی دپ آشفته می شود. W. یوجین اسمیت

آیا بیماری میناماتا باعث نقص مادرزادی در کودکان شده است؟

آره. برای چندین دهه ، پزشکان و مقامات بهداشتی در منطقه متوجه افزایش فلج مغزی و سایر اختلالات در نوزادان شدند. آنچه به خصوص گیج کننده بود این بود که بسیاری از این کودکان پس از شیوع اولیه به دنیا آمدند و هرگز از ماهی آلوده تغذیه نشدند. پزشکان تصور کرده بودند که جفت از جنین در حال رشد در برابر سموم موجود در جریان خون مادر محافظت می کند. اما معلوم شد که عکس این مسئله در مورد متیل جیوه صادق است. جفت در واقع برای پاکسازی جریان خون مادر از ماده شیمیایی سمی کار کرده و آن را در جنین متمرکز کرد. این بیماری در نوزادان به بیماری مادرزادی میناماتا معروف شد.

مشهورترین تصویر W. Eugene Smith از مقاله عکاسی وی در مورد بیماری Minamata ، تصویر دسامبر 1971 از کودکی به شدت تغییر شکل یافته به نام Tomoko است که مادرش ، Ryoko Uemura در اتاق کوچک حمام ژاپنی او را نگه داشته است. مادرش هنگام بارداری ناآگاهانه ماهی های آلوده به متیل جیوه مصرف کرده بود. عکس با عنوان توموکو اومورا در حمام خود ، به طور گسترده منتشر شد و به جلب توجه جهان کمک کرد. توموکو (تصویر زیر) از بیماری مادرزادی میناماتا رنج می برد. او پنج سال بعد در سال 1976 درگذشت. آیلین میوکو اسمیت ، صاحب حق چاپ این عکس ، به احترام خانواده تصمیم گرفت آن را از گردش در 2001 حذف کند. در زیر مادر و دختر در تصویری متفاوت به تصویر کشیده شده اند.


ریوکو اورهورا دخترش توموکو اومورا را که با بیماری مادرزادی میناماتا متولد شد ، گهواره می کند.

آیا W. Eugene Smith به دلیل ثبت قربانیان میناماتا و تلاش آنها برای جبران خسارت مورد حمله قرار گرفت؟

آره. آ میناماتا بررسی واقعیت تأیید می کند که همه به کوشش روزنامه نگار عکاس W. Eugene Smith برای کمک به قربانیان میناماتا و جلب توجه جهانیان به فاجعه زیست محیطی مطلوب نگاه نکردند. در پاسخ به مستند کردن مبارزه آنها از طریق عکس های سیاه و سفید خیره کننده مانند توموکو اومورا در حمام خود ، تصویر اصلی او ، ژن ، در آن زمان 54 ساله ، در 7 ژانویه 1972 مورد حمله وحشیانه گون شرکت Chisso قرار گرفت. این حمله بخشی از تلاش برای جلوگیری از ادامه آشکار کردن درد و رنج قربانیان برای جهانیان بود. این حمله زمانی اتفاق افتاد که ژن و همسرش آیلین در حال تهیه گزارش از جلسه ای در یک کارخانه Chisso در گوئی ، شهر ایچیهارا ، ساعتی یا حدود خارج از توکیو بودند.

آیلین به یاد می آورد: 'آنها موهای من را کشیدند و خبرنگاران دیگر دست و پا زدند ، اما آنها به سمت ژن می رفتند.' حمله باعث شد ژن به شدت آسیب ببیند و آسیب دیدگی دائمی او از یک چشم آسیب ببیند. عصبی که از انگشت او به گردن او منتقل شده بود خرد شده بود ، در نتیجه هنگام بازوی خود کوری موقتی در یک چشم ایجاد شده و خاموش شد. او از درد شدیدی رنج می برد و حتی یک بار به آیلین گفت که یک تبر بگیرد و سرش را باز کند تا به رنج خود پایان دهد. با این حال ، ضرب و شتم مانع ادامه عکاسی از قربانیان و مبارزه آنها نشد. در دوره ای که نمی توانست بازوی خود را بلند کند تا عکس ها را از بین ببرد ، از یک کابل که می توانست با دهانش بکشد استفاده کرد. -MagnumPhotos.com

همانند فیلم جانی دپ ، W. یوجین اسمیت واقعی توسط کارگران Chisso مورد حمله قرار گرفت و از ناحیه عصب و از دست دادن بینایی چشم یک چشم آسیب دید.

آیا شرکت Chisso سعی کرده است برای تحویل نگاتیو عکسهای وی 50،000 دلار به W. Eugene Smith پرداخت کند؟

نه. هنگام گشت و گذار در کارخانه شرکت Chisso در میناماتا فیلم جانی دپ ، W. Eugene Smith (دپ) 50،000 دلار پیشنهاد می شود تا نگاتیوهایش را برگرداند. ما نتوانستیم شواهدی از ارائه این پیشنهاد در زندگی واقعی پیدا کنیم ، اما به طور موثر قدرت و اهرمی را که Chisso داشت ، نمایشی می کند.


ما هیچ مدرکی پیدا نکردیم که نشان دهد Chisso سعی کرده بابت منفی هایش 50،000 دلار به یوجین اسمیت واقعی بدهد.

آیا عکس های W. Eugene Smith و همسرش Aileen به قربانیان کمک کرد تا در دادخواست خود پیروز شوند؟

آره. عکس های ژن و آیلین به جلب توجه و آگاهی رسانه های سراسر جهان برای رنج قربانیان میناماتا کمک کرد. این نیز به نوبه خود به جمع آوری کمکهای مالی برای دعوی قربانیان کمک کرد. قبل از چاپ در کتاب ژن و آیلین در سال 1975 Minamata: داستان مسمومیت یک شهر و افرادی که بار شجاعت را انتخاب می کنند ، عکس ها در منتشر شده است مجله LIFE در سال 1972 ، حکم دادگاه تقریباً چهار ساله در 20 مارس 1973 صادر شد. این حکم یک پیروزی کامل برای قربانیان گروه دادرسی را اعلام کرد (گروه دیگری برای داوری انتخاب کرده اند ، موفقیت کمتر)

دولت سرانجام در سال 1977 پاکسازی خلیج میناماتا را آغاز کرد ، اما تا سال 1997 آب سالم نبود.

چند نفر در اثر بیماری میناماتا فوت کرده اند؟

در تحقیق در مورد میناماتا داستان واقعی ، ما یاد گرفتیم که از 2265 نفری که رسماً در مورد بیماری تأیید شده اند ، در مارس 2001 ، 1784 نفر فوت کرده اند. با این حال ، اعتقاد بر این است که بسیاری از قربانیان تایید نشده باقی مانده اند.

اوژن اسمیت پس از بازگشت از مستند کردن رنجها در میناماتا ، ژاپن ، چه شد؟

همانطور که قبلاً گفته شد ، W. یوجین اسمیت از همسر دوم خود ، آیلین میوکو اسمیت جدا شد و با یک شریک جدید ، شری سوریس ، در شهر نیویورک زندگی کرد. سپس به وی فرصتی داده شد تا در بخش هنر و گروه روزنامه نگاری در دانشگاه آریزونا تدریس کند. او و شری در سال 1977 به توسان نقل مکان کردند ، اما زمان حضور در شغل جدید او کوتاه مدت بود. وی در دسامبر همان سال دچار سکته مغزی شدیدی شد. وی بهبود یافت و به تدریس ادامه داد تا اینکه سکته دوم منجر به مرگ وی در 15 اکتبر 1978 شد.